به گزارش مشرق، سوت آغاز رقابتهای کشتی آزاد قهرمانی جهان در حالی در سالن ژیمناستیک تاشکند ازبکستان به صدا در آمد که از همان ابتدا مشخص بود نبرد فتح سکوی نخست جهان، بین تیم‌های ایران روسیه است. از یکسو تیم ملی کشتی آزاد ایران با تکیه بر عنوان قهرمانی سال گذشته خود پای در میدان گذاشت و در سوی دیگر، روس‌ها با ساز و برگ کامل جنگی برای جبران نایب قهرمانی سال گذشته و پس گرفتن جام قهرمانی از ایران به میدان آمدند.
به هیچ عنوان قصد بررسی جزئیات فنی و برد و باخت‌های این دو مدعی بزرگ را نداریم، بلکه باید به اتفاقاتی اشاره کرد که در حین پیکارهای دو روزه آزادکاران روس و ایران در سالن مسابقات به وقوع پیوست و همه را به تعجب و تایید واداشت. اتفاقاتی که متولیان ورزش و اهالی کشتی ما باید از آن درس گرفته و از این پس بدون حب و بغض، سرلوحه کار خود قرار دهند.
در ابتدا با نگاهی به کاروان پرتعداد کشتی روسیه به وضوح مشاهده شد که این تیم با تکیه بر انگیزه‌های مختلف فنی و مالی، تنها برای کسب قهرمانی به تاشکند آمده و هیچ مشکلی نمی‌تواند سد راه آن قرار گیرد. به عنوان مثال باید به حضور برخی از مخالفان و موافقان فدراسیون کشتی روسیه در کنار هم در سالن مسابقات اشاره کرد که با کنار گذاشتن خصومت‌های شخصی با "مامیاشویلی"، رئیس فدراسیون کشتی روسیه، همراه شده و برای رسیدن منافع ملی از هیچ کمکی به همقطاران خود دریغ نمی‌کردند.
حضور "تدیف" یکی از روس‌های نامدار به عنوان رقیب دیرینه مامیاشویلی در سالن مسابقات به عنوان مشاور و همراه تیم بسیار جالب توجه بود، چراکه او به عنوان یکی از رقبای متولیان کنونی کشتی روسیه همواره سیاست‌های آنها را زیر سوال می‌برد و کمتر کسی فکر می کرد با حضور در تاشکند به تشویق رقیب و تیمش بپردازد.
"تدیف" با کنار گذاشتن این مسائل در شرایطی برای قهرمانی تیم کشورش تلاش می‌کرد که تعجب همگان را به همراه داشت و حتی باعث تعجب تمامی رقبای تیم روسیه شده بود. تدیف که با پیروزی ملی پوشان روس خوشحالی می‌کرد و با شکست آنان ناراحت می‌شد، در عمل نشان داد قلبش برای موفقت تیم ملی روسیه می‌تپد. شاید بتوان این مساله را یکی از نقاط اتکا و اتحاد روس‌ها برشمرد که در نهایت به قهرمانی ختم شد.
این نکته از آن جهت قابل اهمیت و تامل است که به موازات تلاش مخالفان و موافقان فدراسیون کشتی روسیه برای قهرمانی کشورشان، برخی از اهالی کشتی ایران بدون هیچ توجهی به اهداف و منافع ملی و تنها به دلیل خصومت‌های شخصی با متولیان کنونی فدراسیون، هر آن آرزوی شکست و ناکامی تیم ایران را داشتند!
متاسفانه برخی از افراد دور مانده از گود مدیریت در حالی از دور و نزدیک به نظاره کشتی شاگردان رسول خادم نشسته بودند که انگار کشتی گیران تیم رقیب در میدان هستند و باید با شکست از تشک خارج شوند! درس بزرگ روس‌ها به متولیان ورزش و اهالی کشتی ایران این بود که برای رسیدن به منافع و موفقیت‌های ملی باید خصومت‌های دیرینه و شخصی را کنار گذاشت و برای افتخار ایران گام برداشت.
اما نکته بعدی که به واقع باعث تعجب و تحسین همگان شده بود، حمایت تمام قد "ولادیمیر پوتین"، رئیس جمهور روسیه ، از ملی پوشان کشتی این کشور بود. در طول رقابتهای جهانی بارها دیده شد که کشتی گیران روس بلافاصله بعد از پیروزی در مسابقات حساس و سرنوشت ساز که در نهایت منجر به قهرمانی خود و تیمشان شد، به گوشه‌ای فراخوانده می‌شدند و تلفنی با پوتین صحبت می‌کردند.
این اتفاق درحالی رخ می‌داد که از دفتر ریاست جمهوری روسیه بارها با موبایل مامیاشولی رئیس فدراسیون کشتی این کشور تماس گرفته شد و سپس کشتی گیر فاتح میدان، برای مدتی با پوتین به صحبت می‌پرداخت. مطمئنا همین حمایت‌های روحی و روانی که طبعا با حمایت های مالی همراه بود توانست راه قهرمانی روس‌ها را هموارتر کرده و از تیم ملی این کشور، یک چهره ششدانگ و لایق قهرمانی بسازد.
اما در سوی دیگر میدان، بسیاری از قهرمانان کشتی ایران همچنان در پی احقاق حق و برآورده شدن وعده‌های بی‌عمل متولیان ورزش هستند و هنوز مشخص نیست حقوق و پاداش کامل خود را به خاطر موفقیت‌های ارزشمند گذشته چه زمانی دریافت می‌کنند؟
این موضوع ثابت می‌کند کسب قهرمانی و تداوم این موفقیت در آوردگاه جهانی، تنها با تکیه بر توان فنی و تکنیکی کشتی گیران نیست و گوش شکسته های بی ادعای ایران نیز باید از این پس از نظر مالی و روحی تقویت شوند.
به هیچ عنوان قصد بررسی جزئیات فنی و برد و باخت‌های این دو مدعی بزرگ را نداریم، بلکه باید به اتفاقاتی اشاره کرد که در حین پیکارهای دو روزه آزادکاران روس و ایران در سالن مسابقات به وقوع پیوست و همه را به تعجب و تایید واداشت. اتفاقاتی که متولیان ورزش و اهالی کشتی ما باید از آن درس گرفته و از این پس بدون حب و بغض، سرلوحه کار خود قرار دهند.
در ابتدا با نگاهی به کاروان پرتعداد کشتی روسیه به وضوح مشاهده شد که این تیم با تکیه بر انگیزه‌های مختلف فنی و مالی، تنها برای کسب قهرمانی به تاشکند آمده و هیچ مشکلی نمی‌تواند سد راه آن قرار گیرد. به عنوان مثال باید به حضور برخی از مخالفان و موافقان فدراسیون کشتی روسیه در کنار هم در سالن مسابقات اشاره کرد که با کنار گذاشتن خصومت‌های شخصی با "مامیاشویلی"، رئیس فدراسیون کشتی روسیه، همراه شده و برای رسیدن منافع ملی از هیچ کمکی به همقطاران خود دریغ نمی‌کردند.
حضور "تدیف" یکی از روس‌های نامدار به عنوان رقیب دیرینه مامیاشویلی در سالن مسابقات به عنوان مشاور و همراه تیم بسیار جالب توجه بود، چراکه او به عنوان یکی از رقبای متولیان کنونی کشتی روسیه همواره سیاست‌های آنها را زیر سوال می‌برد و کمتر کسی فکر می کرد با حضور در تاشکند به تشویق رقیب و تیمش بپردازد.
"تدیف" با کنار گذاشتن این مسائل در شرایطی برای قهرمانی تیم کشورش تلاش می‌کرد که تعجب همگان را به همراه داشت و حتی باعث تعجب تمامی رقبای تیم روسیه شده بود. تدیف که با پیروزی ملی پوشان روس خوشحالی می‌کرد و با شکست آنان ناراحت می‌شد، در عمل نشان داد قلبش برای موفقت تیم ملی روسیه می‌تپد. شاید بتوان این مساله را یکی از نقاط اتکا و اتحاد روس‌ها برشمرد که در نهایت به قهرمانی ختم شد.
این نکته از آن جهت قابل اهمیت و تامل است که به موازات تلاش مخالفان و موافقان فدراسیون کشتی روسیه برای قهرمانی کشورشان، برخی از اهالی کشتی ایران بدون هیچ توجهی به اهداف و منافع ملی و تنها به دلیل خصومت‌های شخصی با متولیان کنونی فدراسیون، هر آن آرزوی شکست و ناکامی تیم ایران را داشتند!
متاسفانه برخی از افراد دور مانده از گود مدیریت در حالی از دور و نزدیک به نظاره کشتی شاگردان رسول خادم نشسته بودند که انگار کشتی گیران تیم رقیب در میدان هستند و باید با شکست از تشک خارج شوند! درس بزرگ روس‌ها به متولیان ورزش و اهالی کشتی ایران این بود که برای رسیدن به منافع و موفقیت‌های ملی باید خصومت‌های دیرینه و شخصی را کنار گذاشت و برای افتخار ایران گام برداشت.
اما نکته بعدی که به واقع باعث تعجب و تحسین همگان شده بود، حمایت تمام قد "ولادیمیر پوتین"، رئیس جمهور روسیه ، از ملی پوشان کشتی این کشور بود. در طول رقابتهای جهانی بارها دیده شد که کشتی گیران روس بلافاصله بعد از پیروزی در مسابقات حساس و سرنوشت ساز که در نهایت منجر به قهرمانی خود و تیمشان شد، به گوشه‌ای فراخوانده می‌شدند و تلفنی با پوتین صحبت می‌کردند.
این اتفاق درحالی رخ می‌داد که از دفتر ریاست جمهوری روسیه بارها با موبایل مامیاشولی رئیس فدراسیون کشتی این کشور تماس گرفته شد و سپس کشتی گیر فاتح میدان، برای مدتی با پوتین به صحبت می‌پرداخت. مطمئنا همین حمایت‌های روحی و روانی که طبعا با حمایت های مالی همراه بود توانست راه قهرمانی روس‌ها را هموارتر کرده و از تیم ملی این کشور، یک چهره ششدانگ و لایق قهرمانی بسازد.
اما در سوی دیگر میدان، بسیاری از قهرمانان کشتی ایران همچنان در پی احقاق حق و برآورده شدن وعده‌های بی‌عمل متولیان ورزش هستند و هنوز مشخص نیست حقوق و پاداش کامل خود را به خاطر موفقیت‌های ارزشمند گذشته چه زمانی دریافت می‌کنند؟
این موضوع ثابت می‌کند کسب قهرمانی و تداوم این موفقیت در آوردگاه جهانی، تنها با تکیه بر توان فنی و تکنیکی کشتی گیران نیست و گوش شکسته های بی ادعای ایران نیز باید از این پس از نظر مالی و روحی تقویت شوند.
